میدانیم که الکترون ها طبق جاذبه ی هسته به دور اتم میچرخند ولی سوالی که پیش می اید اینجاست که چرا بر طبق جاذبه ی پرتون ها و الکترون ها این الکترون ها بر روی هسته سقوط نمیکنند؟

نکته ی مهمی که وجود دارد اینجاست که در اطراف هسته یک دیوار پتانسیلی وجود دارد که جلوی افتادن الکترون ها بر روی هسته را میگیرد و مانند دیوار دفاعی دور تا دور هسته را گرفته است

درسال 1911 پس از اين كه رادرفورد مدل هسته دار خود را براي اتم ها پيشنهاد كرد ، نخستين پاسخي كه به پرسش ياد شده داده شد ، اين بود كه نيروي گريز از مركز الكترون چرخنده ، با نيروي جاذبه ي هسته برابر است و اين امر سبب مي شود الكترون در يك موقعيت تعادلي در اطراف هسته حركت كند .اين پاسخ تعميمي از اين واقعيت ماكروسكوپي بود كه براي نمونه ماه به دور زمين مي گردد ولي بر روي آن سقوط نمي كند .ولي اين پاسخ درستي نبود چون الكترون بر خلاف ماه يا يك ماهواره داراي بار الكتريكي است و بنا به نظريه ي كلاسيكي الكترو مغنا طيسي ، هر ذره ي باردار داراي شتاب انرژي را به شكل امواج الكترو مغناطيسي (نور ) تابش مي كند .الكتروني كه با سرعت ثابت دور هسته حركت مي كند داراي شتاب است زيرا جهت بردارسرعت آن به صورت پيوسته در حال تغيير است .از اين رو بر اساس مدل رادرفورد ،الكترون ها بايد انرژي خود را به صورت تابش از دست بدهند وبايك حركت مارپيچي به سوي هسته كشيده شوند .پس بنا به فيزيك كلاسيك ، اتم رادرفورد نا پايدار بوده سرانجام فرو خواهد پاشيد . اما در عمل اتمها (به جز ايزوتوپ هاي پر تو زا ) بدون يك تحريك كننده ي بيروني هيچ نوري را منتشر نمي كنندو درصورت تحريك بيروني تنها فركانس معيني را بسته به اتم مورد بررسي منتشر مي كنند .

از طرفی میدانیم که الکترون ها در لایه ها دارای انرژی کووانتمی و معینی هستند و برای این که از این لایه های پایدار خارج شوند انرژی میخواهند و نمی توانند جذب هسته شوند که نشان میدهد این امکان پذیر نیست